Poezi te ndryshme

Dimni

Po vjen dimni me kosë në dorë
Gjeth e bar i ka kositë
Qet balkoni pjalm me borë
Plak shkreta tue mërdhitë

I thotë vedit me za pak
Struku, struku i shkreti plak
Nëpër fush e nëpër male
fryn murlani me stuhi

O murlan ti frymën ndale
Ndal ti akull mos më ngrij
Mos ma ngrini nji kët pikë gjak
Struku, struku i shkreti plak...

| Ndre Mjeda |

48935124_2417882728253767_5232791950750384128_n.jpg
 
6:41 MD
Ti ike sot. ..ike larg!
E di! Me the do iki, per dite, pak!
Ike, ike, kufirin kalove. ..
Mua me duket...apo ..o Zot! Mos me harrove?

E lumtur u' ndjeva me sy kur te pashe. ..
Trishtuar u ndjeva, s'te preka, dy fjale s'te thashe. ..
Ky eshte i yni realitet. ..
Disa here te jam lutur. ..
Heqim dore krejt!

E provojme njehere, te propozoj!
Tani qe kufirin kalove,
Mendjen kthjelloj. ..
Te lutem, kthjellohu dhe ti. ..
Pavaresisht se zemrat do t'i trishtojm'
Po zgjidhje tjeter ...s'kemi.
S'mund t'ju rezervojm'.

Ti je i lumtur me cerdhen tende. ..
Une ashtu, helmuar nga jeta. ..
Sado lumturi te mundohesh t'me dhurosh,
Vendi ngelet bosh, si cerdhja ,munguar zogjt !

E prape uleras, bertas, therres!
Kthimin tend ngutur
Te pres, te pres, te pres!

22 dhjetor 2018!
 
Redaktimi i fundit:
Nuk di pse te kerkova sot...
Ne ender isha a zgjuar
nuk e ndaj dot!
E dija qe larg ishe ne udhetim...
po pse i qete nuk ishte
ky shpirti im

Te kerkova ...shkrova kudo...
Si e marre prisja qofte nje
ok nga ty!
Po nuk e mora dot deri vone
M'u duk sikur shpresa ime
shpresonte kot!

Un' e di mire kostelacionin" utopi"
Nje fjale e thjeshte e perbere nga
pese germa...
Shume te qarte besoj e ke dhe ti...
Po per keto ndjenja vendos jo
truri po zemra!

E megjate dicka me therret...
Kudo ,rrotull meje sillet nje siluet'
Sado larg reales te jesh
Vepro ashtu si ti, ta ndjesh!
 
Redaktimi i fundit:
Nuk di pse te kerkova sot...
Ne ender isha a zgjuar
nuk e ndaj dot!
E dija qe larg ishe ne udhetim...
po pse i qete nuk ishte
ky shpirti im

Te kerkova ...shkrova kudo...
Si e marre prisja qofte nje
ok nga ty!
Po nuk e mora dot deri vone
M'u duk sikur shpresa ime
shpresonte kot!

Un' e di mire kostelacionin" utopi"
Nje fjale e thjeshte e perbere nga
pese germa...
Shume te qarte besoj e ke dhe ti...
Po per keto ndjenja vendos jo
truri po zemra!

E megjate dicka me therret...
Kudo ,rrotull meje uleret
bucet...
Sado larg reales te jesh
Vepro ashtu si ti ta ndjesh!

shume e bukur Milva!!
 
Le donne

"Ci sono donne…
E poi ci sono le Donne Donne…
E quelle non devi provare a capirle,
perchè sarebbe una battaglia persa in partenza.
Le devi prendere e basta.
Devi prenderle e baciarle, e non devi dare loro il tempo di pensare.
Devi spazzare via con un abbraccio
che toglie il fiato, quelle paure che ti sapranno confidare una volta sola, una soltanto.
A bassa, bassissima voce. Perchè si vergognano delle proprie debolezze e, dopo
averle raccontate si tormentano – in una agonia
lenta e silenziosa – al pensiero che, scoprendo il fianco, e mostrandosi umane e fragili e
bisognose per un piccolo fottutissimo attimo,
vedranno le tue spalle voltarsi ed i tuoi passi
allontanarsi.
Perciٍ prendile e amale. Amale vestite, che a
spogliarsi son brave tutte.
Amale indifese e senza trucco, perchè non sai
quanto gli occhi di una donna possono trovare
scudo dietro un velo di mascara.
Amale addormentate, un po’ ammaccate quando il sonno le stropiccia.
Amale sapendo che non ne hanno bisogno: sanno bastare a se stesse.
Ma appunto per questo, sapranno amare te come nessuna prima di loro.”



Alda Merini
 
Incapace di percepire la forma di Te,
ti trovo tutto intorno a me.
La tua presenza mi riempie gli occhi del tuo amore,
umilia il mio cuore,
perché tu sei ovunque!!!
 
Malet me gurë,
fushat me bar shumë,
aratë me grurë,
më tutje një lumë.

Fshati për karshi
me kish' e me varre,
rrotull ca shtëpi
të vogëla fare.

Ujëtë të ftohtë,
era pun' e madhe,
bilbili ia thotë,
gratë si sorrkadhe.

Burrat nën hie,
lozin, kuvendojnë,
pika që s'u bie,
se nga gratë rrojnë!

Gratë venë nd'arë,
dhe në vreshta gratë,
gruaja korr barë,
punon dit' e natë.

Gratë në të shirë,
në të vjela gratë,
ikinë pa gdhirë,
kthenenë me natë.

Gruaja për burrë
digjetë në diell,
punon e s'rri kurrë
as ditën e diel.

0 moj shqipëtarkë,
që vet' e nget qetë,
edhe drek' e darkë
kthehesh e bën vetë;

Moj e mjera grua,
ç'e do burrë zinë
që ftohet në krua
dhe ti mban shtëpinë!.

Andon Zako اajupi- FSHATI IM
 
[h=4]Kristal[/h] Ka kohë që s'shihemi dhe ndjej
si të harroj une dalëngadal
si vdes tek une kujtimi yt
si vdesin flokët dhe gjithçka.


tani kërkoj poshtë e lartë
një vend ku ty të të lëshoj
nje strofë a notë, a një brilant
ku të të lë, të puth, të shkoj.


në s'të pranoftë asnjë varr
asnjë mermer, a morg kristal
mos duhet vallë prapë të të mbart
gjysëm të vdekur, gjysëm të gjallë.


në s'gjetsha hon ku të të hedh
do gjej një fushë a një lulnajë
ku butësisht porsi polen
gjithkund, gjithkund të të shpërndajë.


të të mashtroj ndoshta kështu
dhe të të puth të ik pa kthim
dhe nuk do dine as ne askush
harim ish ky a s'ish harim.


I.kadare
 
Ata që duhen e torturojnë njëri-tjetrin. Ka periudha që nuk grindemi fare. Atëhere më pushton një trishtim, pasi më duket sikur nuk e dua më. Kur filloj "të grindem" qetësohem dhe them me vete "E dua!". Doemos, unë nuk them që jeta të kalojë në grindje, vetëm se pa çaste zënkash, s`ka dashuri...
Dritero Agolli!
 
himni i te internuarve ne tepelene.

o ju male qe me rrethoni
n'kete vend te shkrete
sot me keni prua
ca ju bona
a s'diftoni
me tel xhamash
mkeni rrethua
bi oj bore
e kurr mos rafte
ne blerim
mos u dukshi mè
tek ju dielli
kurr mos rafte
si shkretin
un kam me ju pa....



https://youtu.be/MM3xJThbrew

do me pelqente ta gjeja te plote...
 
Fle, shpirti, fle... vullkan i shuar
Harruar nga të gjithë
Dhe kur kujton se si pat vluar
i vjen si qen të klithë.

Vullkani hesht dhe llavë s´nxjerr
Si llavë sot mban vrerin
Kur ndien rrugaçët mbi krater
Që qeshin dhe përmjerin
.

Petraq Kolevica!
 
[h=2]SHPIRTIT[/h]
Te lus, o Lajmes i qielluar!
O Frym’ e Zotit, vete Zot!
Me hirin t’end te pashteruar
Qe ka mburim perjetesije,
Hirplot, o Shpirt, ner gaze Ti-je.
Dhe ner mjerime je hirplot!

Ti botes s’one-i prure lajmin
E nj’enderimi te pafaj:
Per mallin t’end me te pastajmin
Ti kuvendon qe permbi bote,
Dhe ne gezim i bije lote,
I bije gas ne zi te saj.

Kur del mi male yll’i dites
e shuhet nata prapa ti,
Ti me veshtrimin vetetites
Ckelqen ne fund te zemres s’ime
Dh’i ben prej kenges se nje grime
Nje te perjetshme- harmoni.

E kur pat humbur jet’ e dherit,
Kur syr’ i lodhur m’u pergjum,
Ne shkendijim te kandilerit
M’i cfaq ylberin e nje rruaze…-
Fatlum, o Shpirt, ti j ner gaze,
Dhe ner mjerime je fatlum!

Sot hapa syte qe-me-nate
E po kendoj si kurrekush:
drejt lartesise se pamate
Ah. meshiro te ngjite- i cmuar
Prej gjirit t’im te perveluar
Fjalim’i mallit t’im mjerush.



Lasgush Poradeci!

-------------------------

 
Arben Duka

Ndriçomë errësirën!



Në rrugët e gjata,
me kurdhe e prita,
kur të bjerë nata,
ti eja si drita!

Eja-shpirt i lirë,
eja si një zot,
se në errësirë,
rrugën s’e gjej dot!

Vetëm një qiri,
gjithë natën e ndezi,
rri me mua-ndri,
sa të vijë mëngjesi!

Pak dritëz mes territ,
e do çdo njeri,
kur prapë të vijë nata,
kthehu përsëri!

Pa qiri të ndezur,
jam njeri më kot,
se në errësirë,
rrugën s’e gjej dot!

Eja në të errët,
ditën s’kam ç’të dua,
s’i ndrij dot të tjerët,
po s’më ndrite mua!

Eja hireplot,
se s’rroj dot pa ty,
sepse jo më kot,
ke emrin LIRI!


Sa zgjat dashuria?!

Sido që të thonë,
sido të vërtiten,
në mos herët-vonë,
dy njerëz mërziten!

Dyzet e ca vjet,
s’mban një dashuri,
më pas do të ketë,
mall e dhembshuri!

Sot ka njerëzia,
mungesë dhembshurie,
por është dhembshuria,
një formë dashurie!

Nuk është pleqëria,
një vullkan i zjarrtë,
mbetet dhembshuria,
pika më e lartë!

Vitit Perëndia,
i dha veç një Maj,
ndaj dhe dashuria,
ka stinën e saj!

Ndaj tek njerëzia,
ka pa fund kodoshë,
kur thonë-dashuria,
nuk na paska moshë!

Një zë s’na u nda,
i hipokrizisë,
dashuria ka,
Moshën e Rinisë!

Kur thotë një i thinjur,
grua apo burrë,
se ende s’është nginjur,
mos besoni kurrë!

Po në të vërtetë,
pse gënjejnë vallë,
unë që jam poet,
mezi e mbaj gjallë!

Por asnjë këtu,
dot s’më ka gënjyer,
se çdo ditë me dru,
zjarri do ushqyer!

Një ditë shuhet ylli,
njerëzit handakosen,
kur rrafshohet pylli,
edhe drurët sosen!

Gjithë jeta të shkon,
si rëra në duar,
vjen një ditë dhe je,
një pyll i rrafshuar!
 
Kur fillova të dua me të vërtetë vetveten,
kuptova se vuajtjet emocionale dhe dhimbjet janë vetëm një paralajmërim
për të më thënë mua që nuk mund të jetoj kundër së vërtetës sime.
Unë tani e di që ky quhet "ORIGJINALITET".

Kur fillova të dua me të vërtetë vetveten,
kuptova se sa e sikleteshme paska qenë të kem dëshiruar ti imponoja dëshirat e mia dikujt tjetër,
duke ditur që kohët nuk ishin të pjekura dhe ai person nuk ndjehej gati,
edhe pse ai person isha UNث.
Unë tani e di që ky quhet "RESPEKT" për veten time.

Kur fillova të dua me të vërtet vetveten,
ndalova të dëshiroj një jetë tjetër dhe kuptova që çdo gje rreth meje
është një ftesë për rritjen time.
Tani e di që kjo gjë quhet “ PJEKURI ".

Kur fillova të dua me të vërtetë vetveten,
kuptova që gjendesha gjithmonë dhe në çdo rast
në vendin e duhur, në momentin e duhur
dhe që gjthçka që po ndodhte ishte pozitive.
Që atëherë, unë munda të ndjehem i qetë.
Tani e di se kjo gjë quhet "RESPEKT" kundrejt vetvetes.

Kur fillova të dua me të vërtetë vetveten,
ndalova të privoj vetveten nga koha ime e lirë
dhe të krijoj plane madhështore për të ardhmen.
Sot, unë vetëm bëj atë që më jep gëzim dhe kënaqësi,
atë që dua dhe që më bën të buzëqesh me mënyrën time dhe me ritmet e mija.
Tani e di që kjo gjë quhet “SINQERITET ".

Kur fillova të dua me të vërtetë vetveten, hoqa qafe çdo gjë qe nuk më kishte bërë mirë: ushqimi, njerëzit, gjërat, situatat dhe çdo gjë që më tërhiqte poshtë duke më larguar nga vetvetja, në fillim e quaja një "egoizëm të shëndetshëm", por tani e di që kjo quhet “DASHURI PثR VETVETEN”

Kur fillova të dua me të vërtetë vetveten,
ndalova të pretendoj që kam gjithmonë të drejtë.
Dhe kështu kam bërë më pak gabime.
Sot kam kuptuar që kjo gjë quhet “THJESHTثSI”

Kur fillova të dua me të vërtetë vetveten, nuk pranova më të jetoj në të kaluarën dhe të shqetësohem për të ardhmen time. Tashmë unë jetoj më shumë në këtë moment të pranishëm, ku GJITHاKA ka një vend. Kjo është gjendja e jetës sime të përditshme dhe unë e quaj “PثRSOSMERI”.

Kur fillova të dua me të vërtetë veteveten,
kuptova se mendimi im mund të më bënte të mjerueshem dhe të sëmurë.
Por, kur thirra dhe grumbullova energjitë e zemrës sime,
intelekti m’u bë një partner i rëndësishëm.
Sot, këtij bashkimi i jap emrin “DITURIA E ZEMRثS”

Nuk duhet të vazhdojnë të kemi frikë nga kontrastet,
nga konfliktet dhe problemet me vetëveten dhe me të tjerët
Sepse edhe vetë yjet, ndonjëherë ndeshen mes tyre
për t'i dhëne origjinë lindjes së botëve të reja.
Sot unë e di që kjo është JETA !

Charlie Chaplin
 
Dashurija njerezore
ka humbur rrugen per tek zemra .
Nata e ka marre diten.
Paraja mbylli dritaren
E vogel te shpirtit me rrjeta merimange.
E cara mbeti ne buze
Enderrat lahen me lot.
Dashurija hyjnore mbetet e habitur
Se si njerezit e duan
​​​​​​kaq shume parane!
gjithesia paste meshire per to
 
Sa gjëra të shemtuara si grindja dhe sharja

Ndodhin në mesin e rruges së madhe

Po ajo më njerëzorja

Më e madherishmja

Më hyjnorja

Puthja

Ka mbetur Ilegale

= PUTHJA = nga N. Gj.

 
Karroca e jetes [h=2]Aleksander Pushkin[/h]
Karroca e jetes ecen shpejt
Sido qe eshte e ngarkuar
Dhe karrocjeri, koha vete
S’qendron gjekund per te pushuar

N’agim me gaz ne udhetojme
Dhe koken s’pyesim se e leme
Pertesen, dhelet i percmojme
Bertasim:”Hey..jepi c’i…”

Por ne mesdite te kapitur
E mbledhim veten, kemi frike
C’do proshke e grope e papritur
Therrasim: “Me ngadale, or mik!”

Karroca rend ne mbremje vone
Mbi te dremisim ne te heshtur
Gjersa arrijme strehen tone
Dhe koha kuajt nget pareshtur.
 
Ndokush më sheh..Por s'më njeh..
Ndokush me njeh..Por s'më sheh..
Ndokush më qesh..Por unë s'qesh..
Ndokush më shan..Kur i përqesh..
Ndokush më ka..Por s'më do..
Ndokend e desha..Por më lënduan..
Ndokush më humbi..Por u penduan..
Ndokush ndërron rrugën kur kaloj..
Ndokush me afrohet që t'a takoj..
Ndokend e kam pranë..اdo ditë e shikoj..
Ndokend e kam larg më ka marr malli t'a përqafoj..
Disa më urrejne..Disa më pëlqejne..
S'mund t'i pëlqesh gjithkujt..kjo eshte jeta..
Ndokujt si pelqen e verteta..
Jeto si do ti.. ata që të duan vërtet..
Nje dite do të duan mbret..!


Odeon FV-isti . 1f642.png:)
 

Attachments

  • 1f642.png
    1f642.png
    480 bytes · Shikime: 0
  • 1f642.png
    1f642.png
    480 bytes · Shikime: 0
RREZJA E DRITES NGANJEHERE....

nganjëherë është më mirë të ecësh në terr,
lexuese e dashur...

të kapërcesh atë që s’sheh...
të pengohesh te ajo që s’njeh...
të rendësh drejt feksjes në errësirë...
të mos shohësh nganjëherë është më mirë...

të lexosh atë që do dhe jo atë që rrëfehet...
të dëgjosh melodinë e një kënge që kurrë s’këndohet...
të ndjesh atë që do dhe jo atë që ndjehet...
të bësh të pashlyer kujtimin që ia vlen të harrohet…

nëse një rreze drite për ty do të thyej,
shpirti yt mes gabimesh të njohura më s'do të jetojë...
imazhet e gënjeshtërta me të vërteta do të përlyej
e kushedi ç'makthe të panjohura rrezja ime do të ndriçojë...

se shpesh drita është një demon i ri...
kafshuese e pangopur e ëndrrës dëshirëplotë...
vrasëse e pamëshirshme e varrmihëse përsëri
e mëkateve të errëta pa të cilat s'jetojmë dot...


(nga “Misioni Paranoik”, 2006)
©Artan Gjyzel Hasani
 
Dicono che un buon bagno
cancella tutto.
Io è da anni che mi bagno
............... mi strofino
...............mi arrosso
e non ho potuto strapparmi
...............le tue mani.
(Lucía Rivadeneyra)
 
Heshtja - Dritero Agolli

Cigaria u dogj gjer ne fund
Mbi tryeze gjumi me mori
Ne xham era perdet i tund
Dhe hesht koridori.

Me koke ne tryeze te flesh
Te shohesh enderra te blerta
Sa ndot!…Te zgjohesh e prap te gjesh
Ne qoshe te vjellat e lena nga jeta.


 
Më vjen të nxjerr ty nga çdo varg.
Të lë diku, nepër kujtime.
Por ti ndriçon me shumë nga larg.
Bëhesh diell për muzën time!

Më vjen të gris ty nga çdo letër
Ku je në prozë, a poezi,
Dua të bëj të jesh një tjetër.
E çuditërisht mbetesh po Ti!



E ndonjëherë shkoj nga e keqja.
I shkruaj shtrigave që bëjnë magji.
Që të urrej, të t’heq nga vetja,
të bëj si ‘to, por s’bëhesh Ti!

Ndërkohë që shpirtin e shëmtoja.
U bë m’ i bukur, çuditërisht.
E kur e bukura kërkon të bukur.
S’mund të largoj ty, natyrisht!
B.Y
 
Si ty

Floket e tua i kreha me mendimet e mia,
c’fare ke ?… Jam ndryshe nga fotografia,
ta pata thene … Jam ndryshe po te me njohesh nga prane,
e mban mend ?…. Ende pa te thene ” te kam shume xhane ” ….
Buzet e tua i preka me deshirat e mia,
te puthjes sime pararoja,
ngrite nje te embel bote, ne te shpirtit tim rrenoja,
ta pata thene … Nuk jam dhimbje,
edhe pse me gjete duke renkuar,
te thash qe nuk bie edhe pse me pe rrezuar ….
… Ne naten time, ti me e bukur se nje hene,
si nje diell i bukur e per erresire nuk le me vend’,
si mund te bie ?… Tashme nuk mund te vdes,
kam ty, forcen e shpirtit e mundem te t’pres …..

Nder kohe nje shkemb qe ndoshta me mall lulezon,
nuk eshte e cuditeshme dhe te mundesh te kuptosh,
se asgje pra, asgje ne kete bote nuk eshte pa kuptim,
sikurse dhe ti moj fryme e jete e shpirtit tim ….
Fytyren tende e perkedhel me nje embelsi shpirti,
e brenda fotografise ti me buzeqesh plot jete,
nuk mundem tashme te mendoj se kjo jete,
me mua vazhdon te jet e padrejte ….
Oh… Lufta eshte e tmerrshme, dhe kacafytja me jeten gjithashtu
ne debatin me vetveten do te mundesh te kuptosh,
se qe linde dikush derdhi shume mund,
mes dhimbjesh erdhe ne kete bote ….
E pas castit te dhimbjes pushton lumturia,
kur buzet e tua prekin buzet e mia,
malli therrmohet e nder fllade fluturon, hi,
dhe brengat e shpirtit shnderrohen ne dashuri !!!…
Si ty …
… Deshire e shpirtit tim,
dielli i bukur qe me ndrit ne agim,
fllad plot jet’ nder shpirt te shkretuar,
melodi e embel, e lumturuar,
mes pikes se lotit nga mall i kristalte,
per nje shpirt te bukur,
per nje jete te zjarrte,
cuditerisht te embel keshtu si je ti,
puthje e perlotur, permbytur me dashuri !.
 
Më jep mundësin një herë të takoj
Ti grua e bukur shtrigë vagabonde
Një herë ngadal hiret ti zbuloj
Eja këtë muaj, këtë javë a sonte

Të grris me nxitim një natë në maj
Zonja vagabonde në daç dhe më shaj
Të prek me buzë lehtë dhe të çjerr
I dehur mbi gjoksin tënde të pi dhe verë

Lërmë grua shtrigë të të gre përpjet
Klithmat psherëtimat të shpërndajnë retë
Të puth si i dashur, si dashnor me zjarr
Lërmë grua shtrigë në prehër të marr

Eja grua shtrigë eja vagabonde
Këmishën mëndafsh lërmë ta grris sonte
Eja këtë natë me hënën kafshuar
Natën lërmë me ty ta kaloj sot zgjuar

Web
 
Nga Marisol B. Godoy


Muzika

lg.php
Kur heshtja duket se po konsumon gjithçka…
Diçka brenda meje vazhdon të lëvizë.


Nata
U ndalën të gjitha:
Orët e njerëzve që flenë,
Krahët e zogjve që e gjetën folenë,
Rrezen e diellit që pashë
Mbrëmjes t’i rendte nga pas.
Hijet e mistershme e fillojnë
Vallëzimin e tyre,
Festat netëve dhe
Zija e pasqyrës
Që e mohon qënien e vet.





Turpi
Të të shoh…
Por është më e pëjetshme sesa shkëmbi
Të jetoj në heshtjen tënde
-Banesë e paemër-



Dita e vdekjes sime
Këtu gjithçka është qetësi…
Këmbanat e kishës së fshatit tim nuk bien
As zëri i nënës sime kur thotë se darka është gati.
Pushoi ajo zhurmë dyersh që signalizonte kthimin tënd.
Gjinkallat s’do vinë të më zgjoin më
Me tingullin e tyre cijatës
Dhe të ftohtit s’do më detyrojë t’i kërkoj krahët e tu.
Këtu ku dergjet trupi im i pajetë
Më mungon zhurma e urryer e orës
Dhe më në fund i kuptoj klithjet
Që më sjellin lajmin më të bukur të ditës.
Tash që nuk jam në të njëjtin mëngjes
Me sytë e përtërirë nga drita,
Orët s’mund t’i falenderoj më,
Zërat e tyre s’i dëgjoj dot më.
Zemra ime nuk rreh më nga kjo anë
Ku koha nuk ekziston.




Sistemi dyjar
Një impuls jete
Dhe na sjellin në këtë botë;
Krijesa të vogla pa emër
Vetëm njëri na dallon.
Një ditë, s’do arrijmë dot ta ndezim
dritën tonë,
Aq sa veta jemi do të shumëzohemi
me zero.




Poezia që nuk don të shkruhet
Isha dëshmimtare ende para se të lindja
Isha unë një copë mish që përpiqej të trokiste
Në barkun tënd të kërcënuar nga ankthi
I bëmë ballë urisë së dhunuesve
Shiu e fshiu heshtjen që lanë plumbat
I lamë makthet tona në lumenjtë e ngjyer me gjak
Dhe e kafshuam errësirën që u bë hi
Që ta përballonim frikën e një ditë të re
Tek prisnim vdekjen
I pamë nënat të qanin bijtë e vet
Dhe gratë që e eklipsuan ditën me zinë në tesha
U kapëm çdo natë në mbrojtje të hyjnive
Që ende e shfaqin fytyrën e vet
Dhe i fshehëm ëndrrat nën çatinë e derës
Patkoi i fatit tonë të mbarë
Ishte viktima e bekuar e një plumbi endacak
Më qëllim që unë t’i besoja parandjenjës
Unë e pashë luftën ende para së të lindja
I njoha lotët e nënës sime
Dhe rropamat në zemrën e atit tim
Para këngëve në djep
Pashë një pemë portokalli të athtë
T’i qante portokallet e prishur
Dhe të shërbente si strehë pë rata që
Nën degët e saj
U përpoq ta fshinte ferrin nga kujtesa
Dhe më pyet përse nuk shkruaj poezi për luftën?
Mua që ende përpiqem ta ndal
Jehonën e zërave të tyre
Në ëndrrat e mia.
 
Lord Byron - Ti qan

Ti qan e loti vetetin
Qerpikeve te tu;
Elmazi i veses ne agim
Prej vjollces shket ashtu.
Ti bezeqesh,c'i embel gaz
shkendrit ne syte e tu;
Sarifi zbehet n'ate cast
nga flake e tyre blu.

Purpurn e reve ruan ti,
kur dielli perendon
dhe erresira pa kufi
Nis boten e mbulon
Keshtu dhe veshtrimi yt
Djeg rete e shpirtin tim;
Le t'erret!Brenda meje ndrit
I zjarrti perendim!
 
Petraq Kolevica- VEGIMI

Do shkojnë vitet me të shpejtë
Po do më shfaqet ky vegim:
Ajo – e heshtur dhe e zbehtë,
Ai-i zhytur në trishtim.

Dhe rrinin, rrinin të harruar,
Sikur nga bota ishin ndarë.
Ajo – me flokë të lëshuar,
Ai- me pamjen aq të vrarë.

Po njëri-tjetrit asaj ore
I ndiznin zjarrin e pasosur,
Ajo – me pamjen engjëllore,
Ai – me zemrën e vrerosur.

Do shkojnë vitet me të shpejtë
Po do më shfaqet ky vegim:
Ajo – e heshtur dhe e zbehtë. ‘
Ai – i mbytur në trishtim.
 
Migjeni- FRYMEZIM I PAFAT

Frymzim’ i em i pafat,
që vjen e më djeg mu në gji,
për kë po më flet? Për kë të shkruej?
përse po më ban që kaq të vuej?
pse vjen e më djeg mu në gji,
frymzim’ i em i pafat?

Për të gjorët? Për ata që nuk kanë dritë?
O frymzim’ i em i ngratë,
mjaft me plagë që s’kan shërim,
leni të dergjen në mjerim,
Njerzit s’duen ma trishtim,
botës s’ia kande atë kangë të thatë,
thot se mjell një farë të idhtë.

Far’ e idhtë… far’ e idhë…
– O njerz të bimë nga far’ e ambël!
Frigë të mos keni, pse një kangë
mund t’ju theri në ndjesi,
t’ju kujtojnë zemrën në gji
në ndërgjegje dhe një dangë…
por ju t’ju bajë edhe ma zi.

Frymzim’ i em i pafat!
Shporru ktej! Nuk të due!
S’i due hovet tueja të nalta,
as fluturimet… Nëpër balta…
të ditve tona të shklas un due
rrokë me njerzit që rrok nata.
 
Pablo Neruda - Nëse unë vdes…

E dashur, nëse unë vdes dhe ti je gjallë,
e dashura ime, nëse ti vdes dhe unë mbetem gjallë,
mos t'i japim dhimbjes më tepër vend, -
jo më shumë hapësirë se kjo që jetojmë.
Pluhuri në grurë, era në plazhe,
koha, uji që bredh, era që endet
na bartën si thërrmia lundruese.
Mund të mos ishim gjendur në një kohë:
ky livadh ku ne u takuam,
oh pafundësi e vogël! Le të kthehemi!
Por kjo dashuri, e dashur, s'ka marrë fund:
ashtu si nuk pati lindje
as vdekje nuk ka - ajo është një lum i gjatë,
që ndërron vetëm shtratin e brigjet.
 

Konkursi Letërsisë

  • 1-Kur flet shpirti.

    Votat: 6 27.3%
  • 2-Buzëqeshje Maskuar.

    Votat: 12 54.5%
  • 3-Jam femër.

    Votat: 2 9.1%
  • 4-Je ti Nënë.

    Votat: 1 4.5%
  • 5-Ne duart e kohes.

    Votat: 1 4.5%
Back
Top