Jacques Prévert

Katia

Hmm kureshtar-e?
V.I.P
Jacques Prévert, 4 shkurt 1900 – 11 prill 1977. Poet dhe skenarist francez. Suksesi dhe popullariteti i çfaqet në moshën 46 vjeç, me rastin e botimit të përmbledhjes me vjersha Paroles (Fjalë). Poet popullor, falë gjuhës së thjeshtë dhe lojës së guximshme të fjalëve, ai vazhdon tê lexohet me ëndje nga të mëdhenjtë dhe të vegjëlit. Surrealist, antiklerikal, shpirt rrebel dhei pavarur, jashtë çdo rryme apo shkolle letrare, ai u bë i njohur nga bota e teatrit dhe e kinematografisë përpara se të pranohej si një nga poetët më të mëdhenj të muzikës së lehtë franceze.


KثNGA E KثRMIJVE Qث SHKOJNث Nث VARRIM

Në varrimin e një gjetheje të tharë .
Dy kërmij po shkojnë .
Guackat zishkruar .
Me dantellë rreth brirëve .
Buzëmbrëmje e uruar .
Një mbrëmje të bukur vjeshte .
Gjynah, kur ata mbrritën .
ndërkohë ishte pranverë. .
Gjethet dikur të vdekura .
Tashmë qenë rigjalluar .
Dhe dy kërminjtë e gjorë .
pa masë të dëshpëruar. .
Por ja që ish dielli .
Vetë dielli që ju flet .
Uluni dhe çlodhuni, .
اlodhuni një çikë, .
Pini nga një birrë, .
Zemra do muzikë .
Merrni autobuzin .
Dhe shkoni në Paris .
Do të niset natën, .
Vizitë në paradis. .
Lereni këtu kujën, .
këshillën ma dëgjoni, .
Ju nxin të bardh të syrit .
Më tej edhe shëmtoni. .
Përrallat e qivurit .
Të trishta janë, të ngrata .
Rimerrni ngjyrat tuaja .
Ngjyrat e gjithëarta .
Atëhere, të gjithë kafshët .
Pemët e bimët tok .
Këndojnë gjithëbashkë .
Këndojnë me zë të lartë .
Këngën e re sot .
Këngën verë zjarrtë .
Dhe sejcili pinte .
اdokush ngre dolli .
Një natë e mrekullueshme .
Natë vere për zili .
Dhe dy kërminjtë tanë .
Po kthehen në shtëpi .
Ikin të prekur shumë .
Shkojnë plot lumturi .
Dhe meqë kanë pirë lumë, .
Ju merren paksa këmbët .
Por diku lart nga qielli .
Hëna i kqyr ëmbël.


PثR Tث BثRث PORTRETIN E NJث ZOGU


Fillimisht pikturohet kafazi .
Me një portë të hapur .
Më tej vizatohet .
Diçka e lezetshme .
Diçka e thjeshtë .
Diçka e bukur .
Diçka e dobishme .
Për zogun .
Më tej, varet piktura .
Në një pemë .
Në një kopësht .
Në një korije .
Ose në një pyll .
Fshihu pas një peme .
Pa folur asnjë fjalë .
Pa zhurmë… .
Herë herë zogu vjen shpejt .
Por mund t’i duhen .
Me vite të tëra .
përpara se të vendosë .
nuk duhet të zhgënjehesh .
duhet pritur .
bile edhe vite të tëra .
pasi shpejtësia ose ngadalësia .
e mbrritjes së zogut .
s’ka asnjë lidhje .
me cilësinë e tabllosë .
Kur zogu vjen .
Në qoftë se vjen .
Mbaj një heshtje të thellë .
Prit që zogu të hyjë në kafaz .
Dhe pasi të ketë hyrë .
Mbyll dalngadalë portën me penel .
pastaj .
fshij një nga një të gjithë telat .
duke bërë kujdes të mos prekësh asnjë .
nga pendët e zogut .
Zgjidh degën më të bukur të pemës .
Për zogun .
Pikturo edhe të gjelbrën e gjetheve, freskinë .
e erës .
Pluhurin e diellit .
Dhe zhurmën e kafshëve në bar në vapën .
e verës .
Më tej, prit që zogu të vendosë për të .
kënduar .
në rast se zogu nuk këndon .
atëhere, është shenjë e keqe .
shenjë që piktura është e keqe .
por kur ai këndon është shenjë e mirë .
shenjë që tashmë mund te vini firmën .
atëhere, shkulni me shumë kujdes .
një pupël nga të zogut
dhe me të shkruani emrin tuaj në një qoshe të tabllosë.


FAQE Tث SHKRUARA

. Dy edhe dy katër
.Katër dhe katër tetë
.Tetë dhe tetë gjashtëmbëdhjetë
.Edhe një herë! thotë mësuesi
.
Dy edhe dy katër
.Katër dhe katër tetë
.Tetë dhe tetë gjashtëmbëdhjetë
.
Por ja, zogu-lirë
.Kalon lart në qiell
.Fëmija e sheh
. Fëmija e ndjen
. Fëmija e thërret
. Më shpëto
. Luaj me mua
.Zooo.. g!
.
Atëhere zogu zbret
.Dhe luan me fëmijën
.Dy dhe dy katër…
.Edhe një herë! thotë mësuesi
.
Dhe fëmija luan
.Zogu luan me të..
.Katër dhe katër tetë
.Tetë dhe tetë gjashtëmbëdhjetë
.Po gjashtëmbëdhjetë dhe gjashtëmbëdhjetë ?
.Askund më gjashtëmbëdhjetë dhe gjashtëmbëdhjetë
.Dhe aq më pak tridhjetë e dy
.ja pra
.ato ikin, asgjë s’mbet.
. Fëmija e fshehu zogun . . nën bangën e tij . . Dhe të gjithë fëmijët . . Dëgjojnë një melodi . . Dhe të gjithë fëmijët . . Dëgjojnë muzikë . . Tetë dhe tetë ikin si veri . . Edhe katër e katër, edhe dy e dy . . Njëpasnjë gjithë zhduken . . Dhe një e një nuk bëjnë me dy . . Një e një ikin dhe humben. . . Dhe zogu-lirë luan . . Dhe fëmija këndon . . Dhe mësuesi çirret . . Mjaft me budallallëqe . Por që të gjithë fëmijët . . dëgjojnë melodi . . dhe muret e klasës . . shëmben me qetësi . . dhe xhamat rikthehen në rërë . . boja bëhet ujë . . dhe bangat rikthehen drurë . . shkumësat ribëhen gurë . . penda bëhet zog. . .



Kjo dashuri

Kjo dashuri,
Keshtu e

dhuneshme
Keshtu e brishte
Keshtu njomzake
Keshtu e deshperuar.
Kjo dashuri
E bukur si nje dite
E keqe si

koha
Kur koha eshte e keqe.
Kjo dashuri keshtu e vertete
Kjo dashuri keshtu e bukur
Keshtu e lumtur
Keshtu e

hareshme
Dhe keshtu shpotitese.
Ngjethese si frika e nje femije ne erresire
E sigurt tek vetja
Si nje burre i

qete ne zemer te nates.
Kjo dashuri qe trembte te tjeret
Qe i bente te flisnin
Qe i bente te zverdheshin.
Kjo

dashuri e pergjuar
Sepse ne e pergjonim,
E persekutuar, e plagosur, e shkelur, e vrare
E mohuar dhe

harruar.
Sepse ne e kemi persekutuar, plagosur,
shkelur, vrare, mohuar,
harruar.
E tera kjo dashuri
ende e

gjalle
dhe tere drite
Eshte tendja
Eshte timja...
...
Dhe na flet pa folur
Dhe une i ngjethur

degjoj.
Dhe therres
Therres per ty
Therres per mua.
Te lutem
Per ty, per mua dhe per gjithe ata qe

dashurohen
Dhe qe jane te dashuruar.
Po, une therres.
Per ty, per mua, per gjithe te tjeret,
qe nuk i

njoh.
Ndalo atje
Atje ku je
Atje ku ke qene tjeter here
ndalo!
Mos leviz,
mos shko!
Ne qe jemi

dashuruar
ne te kemi harruar,
ti mos na harro!
Veç teje s'kishim tjeter gje mbi dhe.
Mos na ler te

ngrime.
dhe pse shume larg gjithmone,
dhe s'ka rendesi ku,
na jep nje shenje jete.
Shume me vone buze nje

pylli,
ne pyllin e kujteses, ngrihu shpejt,
zgjate doren
dhe shpetona.



 
Redaktimi i fundit:
Titulli: Jacques Prévert

Fjalimi mbi paqen

Nga fundi i nje diskutimi shume te rendesishem
burri i madh i Shtetit duke u penguar
mbi nje fraze te bukur boshe
bie brenda
dhe i hutuar me gojen e madhe te hapur
duke ju marre fryma
tregon dhembet
dhe karia e dhembeve te arsyetimeve te tij paqesore
e acaron kaq nervin e luftes
çeshtja delikate e parase.
------------------------------------

Mengjesi

Ai e hodhi kafen
Ne filxhan
Ai hodhi qumeshtin
Ne filxhanin e kafes
Ai hodhi sheqerin
Ne kafen me qumesht
Me lugen e vogel
E perziu
E piu kafen me qumesht
Dhe e la filxhanin
Pa me folur
Ai e ndezi
Nje cigare
Beri rrathe
Me tymin
Hodhi hirin
Ne tavell
Pa me folur
Pa me shikuar
U ngrit
Ai vuri
Pallton e tij te shiut
Sepse binte shi
Dhe u nis
Nen shi
Pa nje fjale
Pa me shikuar
Dhe une mora
Koken time ne dore
Dhe qava
--------------------
Adrien


Adrien mos mbaj inat !
Kthehu !
Topin e borës
që ma ke hedhur
në Chamonix
dimrin e kaluar
e kam ruajtur
Eshtë mbi oxhak
pranë kurorës së nuses
e gjora nëna ime jetëshkurtër
që vdiq e vrarë
nga i ndjeri im atë
që vdiq në gijotinë
një mëngjes të trishtë dimri
apo pranvere…
Adrien mos mbaj inat !
Kthehu !
e kam pasur gabim e pranoj
kam ndenjur vite të tëra
pa hyrë
në shtëpi
Por ta kam fshehur gjithmonë
që isha në burg !
Kam pasur gabime e pranoj
shpesh rrihja qenin
por të doja shumë !…
Adrien mos mbaj inat !
Kthehu !
Edhe fije kashte
qenushin tënd të vogël
që ka ngordhur
javën e kaluar
e kam ruajtur !
Eshtë në frigorifer
dhe kur e hap nganjëherë
për të marrë një birrë
e shoh kafshën e gjorë të pajetë
dhe kjo më dëshpëron !
E pra jam unë që e kam bërë
një mbrëmje për të kaluar kohën
duke të pritur ty…
Adrien mos mbaj inat !
kthehu !
Nga kulla Saint-Jacques
jam hedhur poshtë
pardje
dhe kam vdekur
për ty
Dje më kanë varrosur
në një varrezë shumë të bukur
dhe mendoja për ty
Dhe sonte jam rikthyer
në apartamentin
ku ti shëtisje lakuriq
në kohën që isha e gjallë
dhe po të pres…
Adrien mos mbaj inat !
Kthehu !
Kam pasur gabime e pranoj
kam ndenjur vite të tëra
pa hyrë në shtëpi
Por gjithmonë ta kam fshehur
që isha në burg !
Kam pasur gabime, e pranoj
shpesh rrihja qenin
por të doja shumë !…
Adrien mos mbaj inat !
Kthehu !
-------------------------
Deshperimi eshte ulur mbi nje stol

Ne nje park mbi nje stol
Eshte nje burre qe therret kur kalojme
Ai ka syze nje kostum te vjeter gri
Ai pi nje cigare te vogel ai eshte i ulur
Dhe therret kur kalojme
Ose thjesht ju ben nje shenje
Nuk duhet ta shikojme
Nuk duhet ta degjojme
Duhet te kalojme
Te bejme sikur nuk e shohim
Sikur te mos e degjonim
Duhet te kalojme te shpejtojme hapin
Nese e shikoni
Nese e degjoni
Ai ju ben shenje dhe asgje asnjeri
Nuk mund t'ju pengoje te shkoni te uleni prane tij
Atehere ai ju shikon dhe qesh
Dhe ju vuani tmerresisht
Dhe burri vazhdon te qeshe
Dhe ju qeshni me te njejten qeshje
Egzaktesisht
Me shume qeshni me shume vuani
Tmerresisht
Me shume vuani me shume qeshni
Pandreqshmerisht
Dhe ju rrini atje
I ulur i ngrire
Duke qeshur mbi stol
Femijet luajne fare prane jush
Kalimtare kalojne
Qetesisht
Zogj fluturojne
Duke lene nje peme
Per nje tjeter
Dhe ju rrini atje
Mbi stol
Dhe ju e dini e dini
Qe kurre me nuk do te luani
Si keta femije
Ju e dini qe kurre me nuk do te kaloni
Qetesisht
Si keta kalimtare
Qe kurre me nuk do te fluturoni
Duke lene nje peme per nje tjeter
Si keta zogj
 
Titulli: Jacques Prévert

BARBARA


Kujtoje, Barbara
Atë ditë mbi Brest shiu binte litar
dhe ti ecje buzagaz, e lumtur
trëndafil me vesë, e qullur
nga shiu
Kujtoje, Barbara
Atë ditë mbi Brest shiu binte litar
dhe unë të takova në rrugën e Siamit
ti buzëqeshje
dhe unë buzëqeshja si ti
Kujtoje, Barbara
unë nuk të njihja
ti nuk më njihje
Kujtoje
sidoqoftë kujtoje atë ditë
mos harro
në strehën e një hajati rrinte një njeri
dhe në emer të thiri
Barbara
dhe ti rende drejt tij nëpërt shi
e qullur, trëndafil me vesë
dhe ti iu hodhe në qafë
Kujtoje këtë, Barbara
dhe mos më ki zët që me ti po të flas
unë u flas me ti atyre që i dua
edhe kur veç njëherë i kam parë
u flas me ti gjithë atyre që duhen
edhe kur nuk i njoh fare
Kujtoje, Barbara
mos e harro, pra
atë shi të shtruar e të lumtur
mbi fytyrën tënde të lumtur
mbi atë qytet të lumtur
Mos e harro atë shi mbi det
mbi kantier
mbi anijen Uesan
Ah, Barbara
kjo luftë qe një marrëzi
ç'ndodhi me ty pra
në këtë shi
hekurri e zjarri, çeliku e gjaku
dhe ai që të shtrëngonte në krahë
me dashuri
a ka vdekur apo ende është gjallë?
Ah, Barbara
mbi Brest shiu bie litar
ashtu siç binte më parë
por s'është më ai shi e gjithçka u gremis
është një shi i pikëlluar, i përzishëm
nuk është më as stuhia
e hekurit e çelikut e gjakut
Ka vetëm re të hirta
si qen që bien shakull
si qen që zhduken
në ujin që rrjedh mbi Brest
dhe venë të treten larg
Larg, shumë larg Brestit
që është bërë gërmadhë.
 
Titulli: Jacques Prévert

Kjo ishte në një lagje të qytetit dritë
Ku bën gjithnjë terr e ku ajër ska asnjëherë
E si në dimër e në verë aty bën saherë dimër
Ajo ishte në shkallë
Ai pranë saj ajo pranë tij
Ishte natë
Binte një erë squfuri
Se dikush kishte vrarë qimka gjithë pasditen
E ajo i thoshte
Këtu bën gjithmonë terr
Ska as ajër
Si në dimër e në verë dimri s’të hiqet asnjëherë
Dielli i zotit zemërmirë nuk shndrit nga krahu ynë
ثshtë shumë i zënë me lagjet e pasura
Më shtrëngo pra në krahë
Më përqafo
Më përqafo gjatë
Më përqafo
Më vonë do të jetë shumë vonë
Jeta jonë është tani
Këtu ngordh për gjithçka
Për të nxehtë e për të ftohtë
Bëhesh akull e zihesh fryme
Ska as ajër
E po të pushoje së më përqafuari
Më duket se do të mbytesha e të vdisja
Je pesëmbëdhjetë vjeç e jam pesëmbëdhjetë
Bashkë i bëjmë tridhjetë
E tridhjetë nuk jemi më fëmijë
Jemi në moshë të punojmë
E në moshë të përqafojmë
Më vonë do të jetë shumë vonë
E jeta jonë është tani
Atëherë më përqafo !

#############################

اfarë dite jemi
Ne jemi gjithë ditët
mikja ime
Ne jemi gjithë jeta
dashuria ime
Ne duhemi dhe jetojmë
Ne jetojmë dhe duhemi
Dhe nuk e dimë që kjo është jeta
Dhe nuk e dimë që kjo është dita
Dhe nuk e dimë që kjo është dashuria.
 
Titulli: Jacques Prévert

Ndonjehere ndjehem fajtor qe nuk `shfletoj` fv-ne si te ishte nje liber, si ne kete rast psh sepse Jacques Prevert eshte nje nga poetet te cilet i lexoj gjithmone me deshire dhe shpesh madje!



BARBARA

Mos harro Barbara,
Binte shi atë dite ne Brest.
E ti e qeshur ecje,
E lehtë, e gëzuar, e bërë qull
Nenë litarët e shiut …
Mos harro Barbara !
Shiu s’pushonte në Brest,
E ne u pamë në rrugën Siam.
Ti qeshje
E unë të buzëqesha.
Ty që nuk të njihja
Ti që nuk më njihje.
E mban mend,
Pa tjetër e mban mend atë ditë !
Një burrë nen’ një porte qe strehuar
Dhe thirri emrin tënd:
- Barbara !
E ti rende drejt tij nepër shi
Hareshëm, e qeshur, tërë lumturi
E në krahë ju hodhe …
Mos e harro ketë Barbara,
E mos u dëshpëro në se të flas me ti
Kështu u flas të gjithë atyre që dua
Edhe kur i kam parë vetëm një herë.
Kështu u flas gjithë të dashuruarve,
Edhe pse s'i kam njohur kurrë !
Mbaje mend Barbara,
Mos e harro
Atë shi të bute e të lumtur
Mbi fytyrën tende të bukur,
Në atë qytet të lumtur.
Atë shi mbi det,
Mbi molo,
Mbi anijen Ouessant.
Oh,Barbara,
Lufta është idiotësi !
Ku je, ku ndodhesh ti tani
Nenë këtë shi të metaltë
Prej zjarri,çeliku e gjaku ?
Ku është ai që në krahë
Të shtrëngonte plot dashuri
ثshtë vrare, zhdukur a është ende gjalle ?
Oh, Barbara
Bie pambarim shi në Brest
Siç binte atëherë,
Po s’është njëlloj,
Gjithçka ka ndryshuar
S’është shi kobi a dhimbje patreguar
S’është më as stuhi
Hekuri, çeliku e gjaku,
Por thjesht ca re të mbetura
Hequr zvarrë si lango rrugësh
Si zagarë që heqin shpirt
Përrenjve të Brestit
E që kalben larg
Larg, shumë larg,
Aty ku gjurmë
S'u mbetet më …

(shqiperoi Vasil Qesari)
 
Titulli: Jacques Prévert

PER TY DASHURIA IME


Kam vajtur në tregun e zogjve
dhe kam blerë zogj
Për ty
dashuria ime

Kam vajtur në tregun e luleve
dhe kam blerë lule
Për ty
dashuria ime

Kam vajtur në tregun e hekurishteve
dhe kam blerë zinxhirë
zinxhirë të rëndë
Për ty
dashuria ime

Dhe pastaj kam vajtur në tregun e skllevërve
dhe të kam kërkuar
Por nuk të kam gjetur
dashuria ime.
 
Titulli: Jacques Prévert

NJE MENGJES TE BUKUR

Ai nuk kishte frikë nga askush
Ai nuk kishte frikë nga asgjë
Por një mëngjes, një mëngjes të bukur
Ai beson të shohë diçka
Por ai thotë Nuk është asgjë
Dhe ai kishte të drejtë
Me kokën e tij padyshim
Nuk ishte asgjë
Por në mëngjes, po atë mëngjes
Ai beson të dëgjojë dikë
Dhe ai hapi derën
Dhe e mbylli duke thënë Askush
Dhe ai kishte të drejtë
Me kokën e tij padyshim
Nuk ishte asnjeri
Por befas ai pati frikë
Dhe e kuptoi që ai ishte vetëm
Por ai nuk ishte fare vetëm
Dhe është atëherë që ai pa
Asgjë dora vetë përpara tij
 
Redaktimi i fundit:
Titulli: Jacques Prévert

Parisi naten

Tri shkrepse te ndezura ,
nje nga nje ne erresire...
E para per te pare
fytyren tende,
E dyta per te pare
syte e tu,
E fundit per te pare
gojen tende...
Dhe tere nata per te mi kujtuar perseri
duke te te shtrenguar ne krahet e mi...!

##########################################

Tek luleshitësja

Një burrë hyn tek luleshitësja
dhe zgjedh ca lule
luleshitësja i mbështjell
burri fut dorën në xhep
të kërkojë paratë
paratë për të paguar lulet
por ai vë në të njëjtën kohë
papritur
dorën mbi zemër
dhe bie

Ndërkohë që bie
paraja rrokulliset përtokë
dhe pastaj lulet bien
njëherësh me burrin
njëherësh me paranë
dhe luleshitësja rri aty
me paranë që rrokulliset
me lulet që vriten
me burrin që vdes
sigurisht që kjo është e trishtë
dhe duhet që ajo të bëjë diçka
luleshitësja
por ajo nuk di ç’të bëjë
nuk di nga t’ia fillojë

Ka aq shumë gjëra për t’u bërë
me këtë njeri që vdes
me këto lule që vriten
dhe me këtë para
këtë para që rrokulliset
e që nuk pushon së rrokullisuri.
 
Jacques Prévert

Oh paskam sjelle vite me para po te njejtat poezi :D
-

Tri shkrepse në errësirë ...


Parisi në errësirë*

Tri shkrepse të ndezura
Njëra pas tjetrës në errësirë.
E para për të parë
Fytyrën tende,
E dyta për të parë
Sytë e tu,
E fundit për të parë
Gojën tënde.
Dhe pastaj
Errësirë e plotë për ti kujtuar ato
Teksa fort të shtrëngoj në krahët e mi.
 
Redaktimi i fundit:

Konkursi Letërsisë

  • 1-Kur flet shpirti.

    Votat: 6 27.3%
  • 2-Buzëqeshje Maskuar.

    Votat: 12 54.5%
  • 3-Jam femër.

    Votat: 2 9.1%
  • 4-Je ti Nënë.

    Votat: 1 4.5%
  • 5-Ne duart e kohes.

    Votat: 1 4.5%
Back
Top