Fragmente te perzgjedhura

"Eja ashtu si je"
(Rabindranat Tagora, 1861 - 1941)

Eja ashtu si je, mos humb kohë me tualet,
Nëse gërsheti t’është prishur, apo flokun s’e ke drejt,
Nëse kordelin në bel s’e ke lidhur, nuk ka dert,
Eja ashtu si je, mos humb kohë me tualet.
Eja mbi bar me hapa të shpejtë,
Nëse këmbët t’i njom vesa, nëse mbetesh pa sandale,
Nëse perlat të këputen nga xherdani, mos ki dert.
Eja mbi bar me hapa të shpejtë.
A po i sheh retë duke u mbledhur në qiell?
Varg lejlekët fluturojnë lart dhe era shpejton mbi shkurre.
Kafshët të trembura nisen vrap në stane.
A po i sheh retë duke u mbledhur në qiell?
Ti kot ndez llambën për t’u stolisur; ajo dridhet dhe e fik era.
E kush mund ta vërejë se bloza qepallën s’ta ka prekur?
Se sytë i ke më të zi se retë e shiut?
Ti kot ndez llambën për t’u stolisur; ajo dridhet dhe e fik era.
Eja ashtu si je, mos u vono me tualet
Nëse kurorën s’e ke thurur, s’ka dert.
Nëse zinxhirin e dorës s’e ke lidhur, ashtu lëre.
Është vonë; qielli u bë terr nga retë.
Eja ashtu si je, mos u vono me tualet.
 
Emily Dickinson / XVII
_________
Kurrë nuk pashë kënetë
Kurrë nuk pashë unë det;
Por di sesi është shqopa,
Di edhe si dallga ngjet.
Me Zotin kurrë nuk fola
Në Parajsë kurrë s’kam qënë;
Por e njoh mirë atë vënt
Sikur leje t’më kishnë dhënë....
 
Meti Disha- ATLASI I MUNGESAVE

Të mos vësh re dhimbjet e vogla,
kjo është mjeshtëria.
Fillohet duke anashkaluar detajet e imëta,
të mos lexosh lajme,
të mos dëgjosh ankesa,
të lexosh veç sytë e tu të reflektuar
në pellgjet e rrugës.

Bën dyfish zhurmë ngrehina e mungesës
se sa buja e pranisë, e dimë,
e prapëseprapë gëzohemi, qeshim,
ulur në shqem të pritshmërive tona,
si ushtari që gëzohet për plagët
kur sheh që nuk janë të thella.

Është pikërisht atlasi i të njëjtave mungesave,
që përcakton varfërinë e shpirtrave tanë.
Kujt do i mungojë vetja?
Kujt do i mungojë njeriu?
Kujt do i mungojë një poezi e mirë?

Malli na merr të na mungojë diçka burrnisht.
E njoh zemrën time që larg,
është e vetmja që në pazarin e ditëve
kërkon tezgën ku shiten qefinë.

Bëj habi, Zoti im,
dje lexova veten në sytë e atdheut:
pashë veç errët... mendova: si do çojmë dritë për te shpirti,
ku s'e dimë ku është?

Një zog qëndron atje vetmueshëm
si një traumë e mbetur qëkuri.
Ah sikur vetëm për këtë të isha lutur!
 
266248368_606334187305412_2993732278537445081_n.jpg
 
HESHTJA QE VRET

lotët janë djersitja e trurit
kur ethe jam
e mendimet gjarpërinj…
i shndërroj në lule…
bëhen pemë…
pa gjethe stinë e mangët
i mbjell në një mur të gurtë
por gurët nuk helmohen nga ato
murin e dalloj vetëm unë
ndan vështrimet nga fjalët….
jashtë këtij muri s’ka më vështrime
bëhen pulëbardha që kurrë nuk kthehen më te unë
bashke me fjalët nuk e kapërcejnë kurrë këtë mur…
të burgosura mes rrënjëve te helmatisura.
mund të jetë goja ime ky burg
e unë i burgosur në gojën time…
vështroj pulëbardhat
kapërcejnë pa pengesë murin e gurtë…
por nuk dëgjoj këngën e tyre…
oshëtimën shurdhuese të heshtjes…
më shurdhon ky largim i pulëbardhave tej murit
dhe për dreq fluturojnë aq butë…


©Artan Gjyzel Hasani 1998
 
John Ashbery / Jehonë e vonë
________

Mbetur fillikat me marrinë tonë dhe lulen më të dashur
Shohim se s’kemi më, vërtet, për çfarë të shkruajmë.
Ose më saktë, lypet shkruar për të njëjtat gjëra të tejkaluara
Në të njëjtën mënyrë, duke përsëritur të njëjtat gjëra pa pushim
Për dashurinë që të vazhdojë dhe dalëngadalë të ndryshojë.

Kosheret dhe milingonat duhen shqyrtuar përjetësisht
Dhe ngjyra e ditës të shtihet brenda
Qindra herë dhe të larmojë nga vera në dimër
Kështu të ngadalësojë dhe të ecë me hapin e një sarabande
Të mirëfilltë, e të kruspullohet atje, gjallë dhe të gjejë prehje.

Veç atëherë, shkujdesi pa shërim që kemi për jetën
Do t’arrijë të na mbështjellë, pajtues
Dhe vështrues i atyre zgjatimesh hijeve ngjyrëkafe pelushi
Të cilat i flasin kaq thellë dijes së papjekur që kemi
Për vetveten, që janë lëvizësit bisedorë të ditës sonë.
 
Nje lengate ne shpirt...

Ç’më mundon me freskinë tënde
Dhe pse pyet sa vjeç jam vërtet?
Kam në shpirt një lëngatë aq të rëndë,
Saqë ndihem një i verdhë skelet.
Djalë fshati, një herë e një kohë
Endërroja më tym se një ditë
Do të bëhem i pasur, i njohur,
E rreth vetes do mbledh dashuritë.
Po, i pasur u bëra, dhe tepër.
Një cilindër që kisha s’e kam;
Prej këmishës, një gjoks më ka mbetur
Dhe potinjat s’më kanë as taban.
Edhe fama më poshtë s’më bie:
Nga Parisi në Moskë, emri im
Zbatharakëve tmerrin u shtie,
Si një sharje plot mllef e përçmim.
Dashuria? Ç’më vjen për të qeshur!
Ti më puth: akull unë, akull ti.
Njenja ime, për dreq, është rreshkur,
Ndenja jote të çelë nuk di.
S’është ende kohë e brengës për mua,
Po edhe në ardhtë, aspak s’më mjeron!
Më i florinjtë se leshrat e tua,
Ndër bregore laboti zhurmon.
Ah, në atë zhurmërim sikur t’isha,
Si një herë e një kohë, dhe sot,
si çunak, në padi të humbisja,
T’ëndërroja më tym ashtu kot.
T’ëndërroja, po veç diçka tjetër,
Që as toka, as bari s’e njeh,
Që nuk di si ta quash me emër,
Se me fjalë dot zemra s’e shpreh.

(Sergej Esenin)
 
Octavio Paz - Retorike

Cantan los pájaros, cantan
sin saber lo que cantan:
todo su entendimiento es su garganta.

La forma que se ajusta al movimiento
no es prisión sino piel del pensamiento.

La claridad del cristal transparente
no es claridad para mí suficiente:

el agua clara es el agua corriente



Këndojnë zogjtë, këndojnë
pa ditur ç’këndojnë:
tërë logjika e tyre është në grykë.

Forma që i vishte lëvizjes
nuk është burgu, por lëkura e mendimit.

Qartësia e kristalit të tejdukshëm
nuk është qartësi e mjaftueshme për mua:
uji i kulluar është uji që rrjedh.
 
NE DHE FEMIJET TANE

sonte le të flasim për fëmijët tanë...

ata nuk e dinë që edhe ne jemi fëmijë si ata vetë...
nuk e dinë që edhe ne kemi frikë të flejmë vetëm....
që edhe ne i duam pranë lodrat tona...
dhe shpesh na pëlqen të luajmë me lodrat e të tjerëve...
që edhe ne i duam përkëdheljet dhe zërin e ngrohtë...
që edhe ne presim çdo mbrëmje përrallën e radhës...
që edhe ne e humbasim shpesh rrugën për në shtëpi...
që edhe ne gënjehemi po aq lehtë sa ata...
që edhe ne gabojmë dhe themi "më fal" po aq shpesh...
që edhe ne besojmë se përtej horizontit nuk ka asgjë tjetër...
që edhe ne akoma i vizatojmë shtëpitë me dyer të mbyllura...
që edhe ne akoma presim dhuratën e Santa Clausit
si ata...
aty...
nën pemën e vjetër...

eja të ndihemi më të vegjël se fëmijët tanë...
ah sa shumë gjëra tonat nuk dinë ata...
se nganjëherë as vetë nuk e dimë
jemi të rritur
apo akoma fëmijë
që lindin këtu
dhe jetojnë matanë...

©artangjyzelhasani
 
FRYMË

T’kisha imagjinue në njimilion gjëndje të lira.
Si puhizë e erës puth ngacmon lehtë sytë,
e eshnat e lotëve i shn’drron n’sfungjer.
T’pata kujtue si valë t’deteve
t’kripuna nëpër botë.
Si hanë e plotë ku ujqit
e maleve t’shkretueme
k'ndonin serenata n’kuisje puth ndillnin tmerr
Dhe pse ti nuk më bëzaje,
imagjinoja miliona citate shprese n’ofshamat e zanit tand t’ngjirun
Aty ku bota bashkonte copëzat e humbuna,
n’mjegullën e frymës tande...

L.Mulaj
 
Billy Collins / Më e mira cigare
______
Për shumë prej tyre ndiej mall
se të fundit e flaka nga dritarja e makinës
duke shkëndijuar rrugës një natë, vite më parë.
Ishte ajo, kumtarja, afërmendsh:
ajo pas seksit, dy majat llamburitëse,
tashmë drita të një anijeje të vetme;
në fund të një darke të gjatë
me verën që derdhet rrëke
dhe një rreth tymi që lundron buzë llampadarit;
a mbi një ranishtë të bardhë
tek mbaj një ndër gishta ende të lagur prej zhytjes.
Sa hidhërake të tilla pikëzime
flake dhe gjestesh;
por më të mirat qenë ato mëngjeseve
kur kisha diç të vogël për të bërë
në makinën e shkrimit,
dielli që shndriste në dritare,
ndofta me një Berlioz në sfond.
Do të shkoja në kuzhinë për një kafe
dhe ndërsa kthehesha tek faqja
e mbledhur pas rulit,
do ta ndizja një, duke ndier
mësymjen e saj të thatë me shijen e terrtë të kafes.
Kësisoj do të bëhesha lokomotivë e vetes,
duke tërhequr pas, pasi i isha kthyer punës,
tymosje të shkurtra,
treguese ecurie,
shenja prodhimi dhe mendimi,
e dhënë se shekulli XIX
kishte bërë hapa para.
Ajo ishte më e mira cigare,
kur avulloja drejt studios
plot me shpresa bulëzuese
dhe nuk luaja nga vendi,
me fenerin e madh të fytyrës sime
ngulitur mbi fjalë në rreshta paralelë.

cigare.jpg
 
...Une isha ju, kurse ju ishit, une.
Se fundmi, ju moret flake.
Duke kujtuar se zjarri shuhet me veshje, une mora nje pallto te vjeter dhe te rrihja me te.
Por, perseri transformimi fizik filloi dhe shkoi aq larg, sa ju nuk ishit me aty.
Ne vendin tuaj, ne zjarr isha une dhe po perpiqesha ta shuaja ate me pallto.
Por kjo nuk me ndihmoi dhe vetem konfirmoi friken time te vjeter se gjera te tilla nuk mund ta shuajne nje zjarr...

Kafka
 
Revolucioni është veprimi i së Panjohurës. Quajeni atë veprim të mirë ose veprim të keq, sipas rastit kur iu digjet zemra për të ardhmen ose për të kaluarën, por lërjani revolucionin atij që e ka bërë. Revolucioni duket sikur është vepra e përbashkët e ngjarjeve të mëdha dhe e njerëzve të mëdhenj të përzier tok, por ai është në të vërtetë rezultati i ngjarjeve. Ngjarjet shpenzojnë, njerëzit paguajnë. Ngjarjet diktojnë, njerëzit nënshkruajnë... Revolucioni është një formë e fenomenit të brendshëm që na shtrëngon e na shtyp nga të gjitha anët dhe që ne e quajmë Domosdoshmëri.
Viktor Hygo – Viti ’93.
 
EPILOGU

Metafizika na shërben shpesh si një strehë në kërkimet për të gjetur ekulibrin shpirtëror, megjithëse nuk ndodh gjithmonë kështu dhe çdo gjë varet nga drejtimi që priret njeriu, nga simpatitë e tij nga përvoja në jetë.
Në çdo kthesë, jeta futet në të panjohurën dhe në kujtesë mbeten vetëm etapat e rëndësishme të rrugës së përshkruar, por pastaj edhe ato zhduken.
Mund të duket e çuditshme që Juxhini, ndonëse fizikisht dhe moralisht i dëmtuar, të zhytej për një kohë në errësirën e trillimeve fetare, por kështu ndodh me njerëzit që në jetë kanë kaluar furtuna të forta. Ata kërkojnë te feja shpëtim nga vetvetja, nga dyshimet dhe dëshpërimet e tyre.
Në qoftëse do të më pyesnin se ç’është feja, unë do të thoshja se është një fashë, e shpikur nga njeriu për të lidhur plagët shpirërore, një guackë ku ai futet, për t’u mbrojtur nga ajo që është e pashmangshme dhe ndërron vazhdimisht. Të gjithë ne kërkojmë diçka që të jetë absolute dhe, në qoftëse nuk e gjejmë, e krijojmë. Feja i jep jetës, si të thuash, një drejtim të përhershëm dhe një kuptim, por kjo është vetëm një iluzion. Dhe kështu, ne kthehemi prapë te probleme të tilla, siç janë koha, hapsira dhe arësyeja supreme - por e kujt? Sepse është pikërisht ajo mbi të cilën mbështetemi në mënyrë të pashmangshme dhe i mveshim çdo gjë që s’jemi në gjëndje të kuptojmë.
Megjithatë, nevoja e fesë nuk është një nevojë e përhershme e njeriut, si gjërat e tjera të jetës. Kur e merr prapë veten, shpirti i tij kthehet përsëri te iluzionet e vjetra. Në jetën e Juxhinit hynë përsëri gratë, - si ta mendosh një gjë të tillë? - të tërhequra, ndoshta nga trishtimi dhe vetmia e Juxhinit, i cili mbasi qe për një periudhë i dërrmuar nga ngjarjet tragjike që kish kaluar, kish filluar të dilte prapë në shoqëri. Mirëpo, tani i vështronte me më shumë skepticizëm, ndonëse ato vazhdonin ta preknin. Këto ishin gra që takonte te të njohurit, gra në moshë të pjekur dhe vajza të reja që kërkonin të ngjallnin interesimin e tij dhe tregoheshin këmbëngulëse në synimet e tyre. Ndër to kishte dhe aktore, piktore, poetesha pa talent, këngëtare të varietesë, gazetare, si edhe të tjera që s’kishin ndonjë punë.
Bisedat e përzemërta, letrat dhe takimet, çuan nganjëherë në mardhënie më të ngushta, që mbaruan si të gjitha të mëparshmet. Pra, domethënë Juxhini kish ndryshuar? Po, por jo shumë. Vetëm se ndjenjat dhe arsyeja e tij ishin kalitur për jetën dhe punën. Në jetën e tij ndodhën përsëri skena prekëse me lotë, ndarje, takime të ftohta, por, për të gjitha këto, ai gjente mbështetje te Anxhela e vogël, që jetonte nën kujdesin e Mirtëlës.
Çdo njeri shihte te Juxhini një piktor, që në thelb ishte pagan, por që kënaqej duke lexuar biblën, për hir të bukurisë së stilit, dhe Shopenhauerin, Niçen, Spinozën dhe Xhejmsin, për hir të atyre mistereve të jetës që ata preknin. Ai shihte te fëmija i tij një krijesë magjepse, si edhe një objekt studimi. Ai e vështronte nganjëherë vajzën e vogël me dashuri the interesim, duke dalluar te ajo diçka nga Anxhela, ndërsa pyeste veten se si do të bëhej ajo. Si do të ishte kur të rritej? A do ta tërhiqte ndopak arti? Ajo i dukej e guximshme, e gëzuar, këmbëngulëse.
- Vajza jote është një tirane e madhe, - i tha një ditë Mirtëla.
Dhe ai u përgjigj me buzën në gaz:
- S’ke çi bën. Do të përpiqem, në një farë mënyre, të merrem vesh me të.

( vazhdon… )

Gjeniu / Teodor Drajzer
 
Jehuda Amihai / 1924
_______

Jam lindur më 1924. Nëse do të isha violinë në këtë moshë
s’do të kisha fort vlerë. Si verë, do të isha e përsosur
a përndryshe thartirë e tërë. Si qen, do të kisha vdekur. Si libër
ose do të nisja të bëhesha i çmuar ose do t’më kishin flakur tashmë.
Si pyll do të isha i ri, si makineri do të këpusja gazit,
si qenie njerëzore jam shumë i këputur.

Jam lindur më 1924. Kur më bie të mendoj për njerëzimin
më shkon mendja tek ata që janë lindur në një vit me mua.
Nënat e tyre i prunë në jetë bashkë me timen,
kudo që të kenë qenë, në spitale apo dhoma të errta.

Sot që kam ditëlindjen do të desha
të thosha një lutje për ju
që barra e shpresave dhe zhgënjimeve
jua tërheq jetën tëposhtë,
që veprat sa vete e fiken,
që zotat sa vete e rriten,
të gjithë ju jeni vëllezër të shpresës sime dhe shokë të të njëjtit dëshpërim.

Paçi prehjen që kërkoni,
të gjallët në gjallje të tyre, të vdekurit në vdekje të tyre.

Kush e kujton më mirë fëmijërinë
del më i fituar se të tjerët,
nëse mund të flitet për të fituar në këtë mes.
 
Miku im, unë nuk jam ç’dukem. Dukja është veçse rrobë që vesh, - një rrobë e thurrur me kujdes që të më mbrojë mua nga pyetjet e tua dhe ty nga braktisja ime.
“Unë” në mua, miku im, strehohet në shtëpinë e heshtjes, dhe atje do të qëndrojë përgjithmonë, i padallueshëm, i paafrueshëm.
Unë nuk dua të të bëj të besosh në çfarë them as të më zësh besë në çfarë bëj, se fjalët e mia s’janë veçse mendimet e tua të zëshme dhe bëmat e mia shpresat e tua në veprim.
Kur ti më thua “po fryn erë e lindjes”, unë them “ëhë, erë e lindjes po fryn”; se unë nuk dua që ti ta dish se mendja ime nuk rreh në erën por në detin.
Ti nuk m’i kupton mendimet detare, e, as unë nuk dua të ti bëj të kuptueshme. Unë në det dua të jem vetëm.
Kur është ditë me ty, miku im, është natë me mua; e megjithatë atëhere unë flas për dallgën e mesditës që vallëzon mbi kodra dhe hijen e purpurtë që vidhet udhës përgjatë luginës; që ti të mos e dëgjosh këngën e territ tim as ti shohësh flatrat e mia të rrahin kundër yjeve; unë kënaqem që ti as mos i shohësh as dëgjosh. Unë me natën dua të jem vetëm.
Kur ti ngjitesh në Parajsën tënde unë zbres në Ferrin tim, - dhe atëhere kur ti më quan përtej humnerës të paurë “bashkëudhëtari im, shoku im,” unë ta kthej ty “shoku im, bashkëudhëtari im,” se unë nuk dua të shohësh Ferrin tim. Flaka do të të djegë shikimin dhe tymi do të të mbushë flagrat. Dhe unë e dua Ferrin tim aq paq të të le ty ta vizitosh. Unë në Ferr dua të jem vetëm.
Ti dashuron të Vërtetën, të Bukurën dhe Drejtësinë; dhe unë për hatrin tënd them se është mirë dhe përshtatshëm të dashurosh këto gjëra. Por në zemrën time unë qesh me dashurinë tënde. Megjithatë unë nuk dua të ma shohësh të qeshurën. Unë dua të qesh vetëm.
Miku im, ti je i mirë, i kujdesshëm dhe i ditur; jo, ti je i përkryer – dhe unë, gjithashtu, flas me ty me dituri dhe përkujdesje. Megjithatë unë jam i çmendur. Por unë e maskoj çmendurinë time. Unë dua të jem i çmendur vetëm.
Miku im, ti nuk je miku im, por si të të bëj ta kuptosh? Rruga ime nuk është rruga jote, por ne ecim tok, dorë për dore…

(Khalil Gibran- Miku im)
 
Miku im, unë nuk jam ç’dukem. Dukja është veçse rrobë që vesh, - një rrobë e thurrur me kujdes që të më mbrojë mua nga pyetjet e tua dhe ty nga braktisja ime.
“Unë” në mua, miku im, strehohet në shtëpinë e heshtjes, dhe atje do të qëndrojë përgjithmonë, i padallueshëm, i paafrueshëm.
Unë nuk dua të të bëj të besosh në çfarë them as të më zësh besë në çfarë bëj, se fjalët e mia s’janë veçse mendimet e tua të zëshme dhe bëmat e mia shpresat e tua në veprim.
Kur ti më thua “po fryn erë e lindjes”, unë them “ëhë, erë e lindjes po fryn”; se unë nuk dua që ti ta dish se mendja ime nuk rreh në erën por në detin.
Ti nuk m’i kupton mendimet detare, e, as unë nuk dua të ti bëj të kuptueshme. Unë në det dua të jem vetëm.
Kur është ditë me ty, miku im, është natë me mua; e megjithatë atëhere unë flas për dallgën e mesditës që vallëzon mbi kodra dhe hijen e purpurtë që vidhet udhës përgjatë luginës; që ti të mos e dëgjosh këngën e territ tim as ti shohësh flatrat e mia të rrahin kundër yjeve; unë kënaqem që ti as mos i shohësh as dëgjosh. Unë me natën dua të jem vetëm.
Kur ti ngjitesh në Parajsën tënde unë zbres në Ferrin tim, - dhe atëhere kur ti më quan përtej humnerës të paurë “bashkëudhëtari im, shoku im,” unë ta kthej ty “shoku im, bashkëudhëtari im,” se unë nuk dua të shohësh Ferrin tim. Flaka do të të djegë shikimin dhe tymi do të të mbushë flagrat. Dhe unë e dua Ferrin tim aq paq të të le ty ta vizitosh. Unë në Ferr dua të jem vetëm.
Ti dashuron të Vërtetën, të Bukurën dhe Drejtësinë; dhe unë për hatrin tënd them se është mirë dhe përshtatshëm të dashurosh këto gjëra. Por në zemrën time unë qesh me dashurinë tënde. Megjithatë unë nuk dua të ma shohësh të qeshurën. Unë dua të qesh vetëm.
Miku im, ti je i mirë, i kujdesshëm dhe i ditur; jo, ti je i përkryer – dhe unë, gjithashtu, flas me ty me dituri dhe përkujdesje. Megjithatë unë jam i çmendur. Por unë e maskoj çmendurinë time. Unë dua të jem i çmendur vetëm.
Miku im, ti nuk je miku im, por si të të bëj ta kuptosh? Rruga ime nuk është rruga jote, por ne ecim tok, dorë për dore…

(Khalil Gibran- Miku im)
C'pata qe e lexova tani kete :(
C'dashuri te madhe mund te kete nje miqesi e tille, sa per te mos i falur lendim, trishtim e merzitje mikut tend ti fsheh cdo dallge dhe erresire te vetvetes!
 

“Ti meriton një dashuri që…” është një poezi nga Frida Kahlo që i kushtohet dashurisë së vërtetë, se si duhet të jetë kjo dashuri, apo se çfarë duhet kërkuar në dashuri. Është një poezi që i kushtohet femrave, dashuria e të cilave shpesh konsiderohet si e mirëqenë nga meshkujt dhe fillon me kohën të bëhet monotone. Mirëpo një femër meriton më shumë se kaq, ndaj dhe autorja “i kërkon” femrave të kërkojnë një dashuri me gjithë cilësitë e përshkruara në poezi.



“Ti meriton një dashuri që…”


Ti meriton një dashuri që të të dojë
edhe të pakrehur,
me të gjitha arsyet që të bëjnë
të zgjohesh herët,
me të gjithë demonët që
nuk të lënë të flesh.
Ti meriton një dashuri që
të bëjë të ndihesh e sigurtë,
në gjendje të hash botën,
kur ecën pranë tij,
që i ndjen përqafimet e tua
si perfekte në lëkurën e tij.
Ti meriton një dashuri që
do të kërcejë me ty,
që gjen parajsën çdo herë që
sheh drejt syve të tu,
që nuk mërzitet asnjëherë
duke lexuar shprehitë e tua.
Ti meriton një dashuri që
të dëgjon teksa këndon,
që të mbështet kur bën budallaqen,
që të respekton si qenie të lirë,
që të shoqëron në fluturimin tënd,
që nuk ka frikë nga rrëzimet.
Ti meriton një dashuri
që i largon gënjeshtrat,
që afron ëndrrat,
kafenë
dhe poezinë.


Frida Kahlo
 
PLAKËRIA
po plakem dhe pres të bëhem fëmijë
të më gënjejnë lehtësisht me gjëra të vogla
të luaj me heshtjen duke pritur të kthehen
vizatime të vjetra me veten për dore
ku oxhaku i shtëpisë nuk nxjerr tym
kam harruar si vizatohet dielli
lumi që kalon pranë është i tharë
dhe dera që atëbotë ishte e mbyllur
tashmë e hapur plagë…
por qiparisat e mi janë të kuq
dhe lëndinat e bardha
i ngazëllyer ngatërroj njerëzit e sotëm
me vendet e dikurshme
dhe ngjyrën e dritës me të tunelit…
e zhgaravis bukur jetën që ka mbetur
dhe gëzoj si fëmija kur thyen lapsin
dhe gris vizatimet e tij…

©artangjyzelhasani 2022
 
Poezi e shkruar nga Charles Bukowski.

“S’rreshta kurrë së menduari për ty,
do doja aq shumë të ta them.

Do doja të shkruaja se më pëlqen të kthehem,
Se më mungon dhe të mendoj.
Po s’të kërkoj.
Madje s’të shkruaj as njatjeta.
Nuk di si je.
Dhe më mungon ta di”.

“Ke projekte?
Buzëqeshe sot?
Ç’ëndërrove?
Do dalësh?
Ku do t’shkosh?
Ke ëndrra?
A hëngre?”.

“Do t’më pëlqente të mund të kërkoja.
Po s’kam forcë.
Dhe as ti nuk e ke.
Dhe at’herë rrimë e presim më kot”.

“Dhe mendojmë.
Dhe kujtomë.
Kujtohu se të mendoj, se ti nuk e di, por ty të jetoj çdo ditë, që shkruaj për ty.

Dhe kujtohu se të kërkosh e të mendosh, janë dy gjëra të ndryshme.

Dhe unë të mendoj, po s’të kërkoj”.
 
NIZAR QABBANI

Kur të ndeshësh ndonjë burrë
q’e kthen
secilën pjesë tënden
në poezi,
i cili thur vargje
me çdonjë nga fijet e flokëve të tu,
kur të hasësh një burrë,
që di,
ashtu si unë,
të të lajë e të t’stolisë
me poezi,
në gjunjë do të lutem
që pas t’i rendësh pa ngurrim,
s’ka rëndësi
nëse e imje je apo e tij,
por se i përket poezisë.
E dija,
ndërsa ishim në stacion,
se ti ishe duke pritur tjetërkënd,
e dija,
ndërsa mbaja valixhen tënde,
se ti do të niseshe për rrugë me tjetërkënd,
e dija se isha
jo më shumë se një freskore letre në gatishmëri
për t’i bërë ballë
vapës verore përreth teje.
Siç e dija
se letrat e dashurisë që të shkrova
qenë veç pasqyra
ku krenaria jote soditej.

E pavarësisht kësaj,
do të ta mbaj valixhen
bashkë më valixhen e dashnorit tënd,
pasi unë nuk mund
të shuplak një grua
që ka ngarkuar në valixhen e saj të bardhë
ditët më të paqme të jetës sime.
 
NIZAR QABBANI

Kur të ndeshësh ndonjë burrë
q’e kthen
secilën pjesë tënden
në poezi,
i cili thur vargje
me çdonjë nga fijet e flokëve të tu,
kur të hasësh një burrë,
që di,
ashtu si unë,
të të lajë e të t’stolisë
me poezi,
në gjunjë do të lutem
që pas t’i rendësh pa ngurrim,
s’ka rëndësi
nëse e imje je apo e tij,
por se i përket poezisë.
Eh... ne te poezise jemi te destinuar te mos ndeshim dike si vetja ne kete aspekt :p
 
NIZAR QABBANI

Kur të ndeshësh ndonjë burrë
q’e kthen
secilën pjesë tënden
në poezi,
i cili thur vargje
me çdonjë nga fijet e flokëve të tu,
kur të hasësh një burrë,
që di,
ashtu si unë,
të të lajë e të t’stolisë
me poezi,
në gjunjë do të lutem
që pas t’i rendësh pa ngurrim,
s’ka rëndësi
nëse e imje je apo e tij,
por se i përket poezisë.
E dija,
ndërsa ishim në stacion,
se ti ishe duke pritur tjetërkënd,
e dija,
ndërsa mbaja valixhen tënde,
se ti do të niseshe për rrugë me tjetërkënd,
e dija se isha
jo më shumë se një freskore letre në gatishmëri
për t’i bërë ballë
vapës verore përreth teje.
Siç e dija
se letrat e dashurisë që të shkrova
qenë veç pasqyra
ku krenaria jote soditej.

E pavarësisht kësaj,
do të ta mbaj valixhen
bashkë më valixhen e dashnorit tënd,
pasi unë nuk mund
të shuplak një grua
që ka ngarkuar në valixhen e saj të bardhë
ditët më të paqme të jetës sime.
Ke ndonje nr nga ata qe me kane dash mua se jam per udhetime e te vi te me ngre pak valixhet der te avioni😝🤣🤣🤣
 
Charles Bukowski

“Ai nuk do të thotë më “Mirëmëngjes”,
apo “Natën e mirë”.
Nuk do të pyesë më si je apo çfarë po bën.
Nuk do të thotë se i mungon,
se të mendon,
se je e bukur.
Nuk do të vijë më atje ku ti
i kishe thënë se do të ishe gjithmonë.

Sepse as ti nuk do i shkruash më.
Nuk do i thuash “Mirëdita”, e as do i shprehësh ndjenjat e tua,
mesazhet e tua nuk do e zgjojmë më në mëngjes.

Nuk do t’i thuash se të mungon,
apo se po shkon të bësh pazarin,
as që po pastron shtëpinë, apo që po dëgjon
të njëjtën këngë dhjetëra herë.

“Nuk e di se, asnjëherë, nuk do të mësohesh me mungesën e tij
dhe se një pjesë e jotja do i përkasë atij.

Heshtja është e vetmja gjë që do të mbetet.
Një heshtje shurdhuese që nuk do të dish të deshifrosh,
por me të cilën duhet të mësohesh”.
 
Hapsirë shpirti

Mungesën tënde s'e zëvëndeson asgjë
As prania jote tashmë s'e mbush
Sa herë thoja "më mungon" pa zë
Për ty kisha nevojë (pranë nuk ish' askush).

Sa netë pa gjumë mbytur në lotë
Shpirti dhimbte gjer në eshtër
Të prita vite, nuk erdhe dot
Gjithë jeta ime qenka një gënjeshtër...

Sot ti shoh sytë, duart që të dridhen
Më flet për vitet që pranë meje s'ishe
Lotë nga sytë s'dalin, lëmsh në fyt mblidhen
Netëve të gjata më thuaj, mall a kishe?

A u pendove ndonjëherë që m'le?
Netëve pa gjumë për mua mendove?
Dashurinë tënde asnjëherë s'ma dhe
Aq shumë kisha nevojë, pse ma mohove?

Mungesën tënde s'e zevëndësoi asgjë
Vendin tënd në zemër se zuri dot askush
Sonte pranë të kam, por nuk ia vlen më
Boshllekun e shpirtit, nuk kam si ta mbush...

©️Liza Berisha
 

Konkursi Letërsisë

  • 1-Kur flet shpirti.

    Votat: 6 27.3%
  • 2-Buzëqeshje Maskuar.

    Votat: 12 54.5%
  • 3-Jam femër.

    Votat: 2 9.1%
  • 4-Je ti Nënë.

    Votat: 1 4.5%
  • 5-Ne duart e kohes.

    Votat: 1 4.5%
Back
Top